kupa

1. pot. Trzymać się kupy

a) «o ludziach i zwierzętach: trzymać się razem, stanowić solidarną gromadę»: Za mną! – wołali konwojenci, w których wstąpił duch władzy. – Uważać, żeby się nie pogubić! Trzymać się kupy! J. Wittlin, Sól.

b) «o przedmiotach: nie rozlatywać się, stanowić zwartą całość»: Ale budzik jest dobry, co? Ilem razy go rzucał na podłogę i nic..., trzyma się kupy. Dobra marka (...). H. Worcell, Rewiry.

c) «o wypowiedziach, teoriach, zjawiskach itp.: wiązać się w sposób sensowny, logiczny w jednolitą i spójną całość»: Dopóki obracamy się w kręgu rozważań wyłącznie teoretycznych, nasze założenia wydają się trzymać kupy i trudno byłoby zarzucić im błąd. Det 3/1999.

2. pot. Zebrać coś, kogoś do kupy

a) «zgromadzić w jednym miejscu rozrzucone rzeczy, rozproszone osoby»: Zbiorą wszystkich do kupy, wybiorą potrzebnych, a resztę przerzucą do żwiru i ziemi. S. Grzesiuk, Kacet.

b) «połączyć coś w jedną całość»: (...) zebrało się tak dużo ciekawych faktów, że warto je zebrać do kupy i przedstawić w druku. Współ 17/1970.

Brać się, wziąć się, zebrać się w kupę zob. garść 1.

Coś się kupy nie trzyma zob. trzymać się 1.